27 oct 2010

REQUIEM POLO SERVIZO GALEGO DE IGUALDADE

Hoxe se publicou no DOG a Lei 7/2010, do 15 de outubro, pola que se suprime o organismo autónomo Servizo Galego de Igualdade do Home e da Muller e se modifican determinados artigos da Lei 2/2007, do 28 de marzo, do traballo en igualdade das mulleres en Galiza. As competenzas e as funcións do SEGAI pasan ao Departamento da Administración Autonómica competente en materia de igualdade. Isto é, na estrutura actual, á Secretaría Xeral de Igualdade, dependente de Presidencia.

A norma supón un grave retroceso nas políticas de igualdade. Se, desde o Cumio de Beijing de 2005 hai consenso de que os organismos de igualdade deben contar con xerarquía abonda como para influír en todas as políticas e ao mesmo tempo deben ter independenza suficiente, cómpre dicir que a desaparición do organismo autónomo supón a morte de toda esperanza de autonomía verbo do goberno da Xunta. Algúns pensabamos que as políticas reais podían estar situadas na Secretaría Xeral, para que logo existira un organismo autónomo coa distancia suficiente como para enxergar con ollada crítica as políticas cotiás, isto é, un SEGAI con independenza de seu, non o que houbo ate hoxe.

Desde xa únicamente contamos coa Secretaría Xeral. A súa xerarquía formal é aceptábel e a súa ubicación en Presidencia tamén. Pero non semella que o seu superior xerárquico teña moita sensibilidade coa igualdade e a non discriminación. Cando menos, pola súa resistenza a estar ao principio de composición equilibrada da Xunta.

E, desde logo, pasou a mellor vida toda posibilidade de indepenencia. As competenzas de igualdade en Galiza convertidas nun anaquiño dunha realpolitik moi afastada do compromiso vital cunha sociedade máis xusta e igualitaria. Claro que non hai que botarlle a culpa únicamente ao Goberno actual. Xa herdou unhas institucións de igualdade esmorecentes pola baixa xerarquía que lle deu o bipartito e, en particular, as persoas responsábeis destes órganos.

25 oct 2010

VALERIANO GÓMEZ

Non teño trato persoal co novo ministro de Traballo. Non nos coñecemos persoalmente. Si que asistín a algún acto que el presentaba nas súas responsabilidades anteriores no ministerio, pero nada máis. Quero salientar este dato antes de comentar a moi boa impresión que levo del nestes seus primeiros días na súa nova responsabilidade ministerial, hoxe confirmada na entrevista que saiu publicada en El País.

Tamén quero destacar que non comparto moitas das súas opinión. Non concordo, como xa teño dito no blog, coa recente reforma laboral. Acudín á folga xeral por un convencemento substantivo de que os seus contidos son negativos para o mercado de traballo. Si que estou dacordo con el en que, ademáis, as manifestacións eran un acto de solidariedade coas centrais sindicais tan inxustamente vilipendiadas nestes últimos meses. É por iso que eu o día 29 acudín ás dúas máis importantes que se desenvolveron en Vigo: á de UGT-CCOO e á de CIG.

Dito isto, coido que temos un ministro que ten claras as prioridades. Que chega con coñecemento fondo do que se ten que debatir e dos retos que asume desde o Ministerio. Vai ter, desde logo, moitas dificultades para chegar a consensos, nuns tempos nos que a ferida ao diálogo social por mor das actitudes duns e doutros –fundamentalmente, da patronal e máis do Goberno- a levaron á situación actual. Teño a impresión de que é relativamente doado que as grandes centrais sindicais estatais e a patronal CEOE cheguen a un acordo de estrutura da negociación colectiva –aínda que este acordo tería sen dúbida o recendo centralista propio das opinión máis xacobinas-. Pero dubido máis de que acaden outro tipo de pactos verbo dos contidos, da derogabilidade e da eficacia dos convenios estatutarios. Non vexo sinxelo un arranxo no tema da reforma de Seguridade Social, no que penso que o Goberno do Reino de España ten un activismo excesivo, cando era mellor agardar unha valoración das reformas noutros Estados –fundamentalmente na República de Francia e na República Federal de Alemaña- xa que eles teñen máis presa ca nós. E vexo moi complexo que se chegue a un porto satisfactorio no tema das políticas activas de emprego, agás que se dea o caso –improbábel, ao meu xuízo- de que o Goberno asuma unha aposta definitiva e comprometida co investimento en políticas activas e públicas de emprego.

Nesta conxuntura, Valeriano Gómez non o ten doado. Porén, folgos non lle faltan, nen coñecemento da situación. Nen tampouco empatía cos problemas. Eu deséxolle moita sorte e moito ánimo, desde a distancia e o descoñecemento persoal. O seu éxito será o noso, nunha conxuntura tan complexa. Pero é o tempo da política con maiúsculas.

21 oct 2010

CAMPUS DO MAR

Hai días nos que os silencios poden ser malinterpretados. Non teño máis que engadir ao éxito da Universidade de Vigo no Campus do Mar do que xa se ten dito, por activa e por pasiva, noutros ámbitos e por outras persoas e institucións. Pero sinto a obriga de reiteralo. A Universidade de Vigo deu hoxe un banzo decisivo. Desde logo importaba moito o éxito na convocatoria, por máis que, prudentemente, se nos situara no escenario de non recibir achegas derivadas de seleccionarmos como Campus de Excelencia Internacional de ámbito rexional, CEIR.


Xa está e hoxe é día de felicitacións a toda a comunidade universitaria e a todas as institucións e persoas que participan no proxecto. A selección é ademáis un motivo de responsabilidade colectiva, para que a Universidade de Vigo poida e saiba estar á altura das circunstancias. Ningún proxecto levantou nos últimos anos en Vigo e na contorna un nivel semellante de apoio cidadán e institucional e toca non defraudar. Ten que valer, desde logo, para a nosa proxección externa, pero máis para a nosa consolidación e para o noso crecemento interno. Para que se desenvolva desde a Universidade un labor docente e investigador de primeira liña, no que os nosos grupos de investigación, grandes e pequenos se consoliden e poidan progresar armónicamente.

É marabilloso o resultado logo dun esforzo colectivo. Pero que se me permita hoxe personalizar os meus parabéns e a miña gratitude en Emilio Fernández. Discretamente foi tecendo un proxecto ambicioso no que aportou moito traballo, moita habilidade nas relacións personais e institucionais e moito rigor. Todo ao servizo dun fin que hoxe xa se vai materizalizando. En fin, expreso con gusto tamén meu aplauso a Alberto Gago e a Salustiano Mato, como líderes da nosa entidade e cabezas visíbeis de Campus do Mar.

10 oct 2010

BIFUCACIÓN DE BLOG JAIME CABEZA-NOVA UNIVERSIDADE

Benquerid@s lector@s:

O mércores pasado me foi renovada a confianza como coordenador de Nova Universidade. Xa con algo máis de perspectiva de futuro, unha das primeiras decisións que adoptamos no grupo foi pór en marcha un blog de Nova Universidade diferente do meu. O dito blog ten o enderezo http://novauni.blogspot.com. Xa que logo, as consideracións de política universitaria e a andaina do grupo se van desenvolver nese novo blog.

Deixo este para as miñas opinión personais. Alguén se queixou, con razón, de que lle estaba dando máis relevo a cuestión máis profesionais do campo das relación laborais. Sen dúbida foi así e seguerá a ser, sen perxuízo de que faga alguna consideración propia e individual de política universitaria.

Anímovos a que sigades o novo blog co mesmo interese con que seguistes o meu, que moito vos agradezo. Tentaremos un labor de crítica do goberno da Universidade de Vigo desde o rigor e o compromiso coa nosa institución e, ao mesmo tempo, manter esta mensaxe que ten que ser portadora de esperanza fronte a políticas tan vellas e coñecidas.

2 oct 2010

LACTANCIA

Antonte xoves 30 setembro o Tribunal de Xustiza da Unión Europea ditou senteza no asunto Roca Fernández. Trátase dunha cuestión prexudicial prantexada pola Sala do Social do Tribunal Superior de Xustiza de Galiza. Ponse en cuestión se o art. 37.4 do Estatuto dos Traballadores -o que regula o permiso por lactancia- se axusta ou non á Directiva de igualdade 2006/54/CE.
Ao sr. Roca Fernández denegóuselle o permiso de lactancia. Segundo o art. 37.4 ET unicamente o pode disfrutar o pai cando os dous proxenitores, pai e nai, traballen. É un dereito de titularidade orixinaria da nai. Pero no caso controvertido, a dona do demandante era autónoma. E, como a ela non se lle aplicaba o Estatuto dos Traballadores, non era titular do dereito. E, non sendo traballadora a nai, o pai non podía disfrutar derivadamente do dereito.
Nunha "prehistórica" sentenza, a STC 109/1993, o Tribunal Constitucional considerara este precepto axustado á Constitución. Probablemente o pronunciamento sería outro de se ditar sentenza hoxendía. Pero ata agora o pai non estaba en igualdade de condicións que a nai neste dereito. O que, na práctica, producía os coñecidos efectos inversos para as nais traballadoras.
Agora, o Tribunal de Xustiza considera que concederlle este dereito á nai en desiguais condicións que ao pai constitúe unha vulneración do principio de igualdade e non discriminación. Porque se trata dunha suposta ventaxa para as mulleres que non se deriva da súa condición biolóxica nen do embarazo ou da maternidade. Isto é así porque, como recoñeceron todas as partes, o dereito de lactancia hai moito tempo que se afastou da función do amamantamento materno.
Por suposto que hai que celebrar esta sentenza, como un banzo máis na igualdade de homes e mulleres no mercado de traballo. Pero suxire a pregunta de como debe ser protexida e defendida a lactancia materna nos lugares do traballo. Unha cuestión hoxe moi esquecida, pero que prantexa de novo a condición biolóxica da muller e a necesidade de non discriminar ás traballadoras que optan polo amamantamento dos seus fillos de corta idade.