11 jun 2011

REAL DECRETO LEI 7/2011

Xusto leín por primeira vez o Real Decreto-lei de medidas urxentes para a reforma da negociación colectiva. Constitúe, desde logo, unha reforma intensa do Tít. III do ET, alén dalgún precepto concordante. Unha reforma, no que atinxe a esta materia, de cando menos a mesma pegada que a do 1994. Intensa e extensa, difícil de asumir nunha primeira lectura, os xuízos de valor que se están producindo son banais, apriorísticos e de pouco fundamento nas súas expresións máis radicais. Hai que ver que da de si o proceso de convalidación e máis a tramitación parlamentar que nos agarda. Entrementres, vou enunciar as primeiras valoracións –insisto, moi superficiais- que me produciu:

1ª.- O seu interese forte pola solución extraxudicial dos conflitos colectivos negociais e interpretativos. Básicamente, no que se refire aos estancamentos das comisións negociadoras. Era evidente que a reforma tiña que entrar nesta materia. Na que, desde logo, había moito treito que camiñar na promoción das mediacións e das arbitraxes. Penso que a postura da Lei 35/2010 nesta cuestión foi excesivamente tímida. Do único do que teño dúbidas de constitucionalidade é da arbitraxe que prevé o apartado 2 da disposición adicional primeira. Entendo que non hai submisión á mesma nen expresa nen tácita, polo que é un mecanismo de heterocomposición de dubidoso encaixe nos arts. 28.1 e 37.1 da Constitución.
2ª.- Unha reforma interesante das reglas de lexitimación nas que se reduce o protagonismo das representacións unitarias a prol dos sindicatos e das seccións sindicais. Esta tendencia é máis evidente nos convenios de grupo e de rede de empresas. En xeral, son reglas razoabeis. Aínda que cómpre denunciar certo movemento de favorecemento do asociacionismo de gran empresa fronte ao de pequena empresa. Asemade, certo interese moi positivo de integrar baleiros de lexitimación, á vista do moi relativo éxito dos procedementos de extensión dos convenios colectivos.
3ª.- Unha maior soberanía dos convenios colectivos estatais de sector e acordos interprofesionais de sector. Era unha tendencia esperada e esperábel, por máis que merecería alguna discusión. Pola contra, os verdadeiros perdedores son os convenios provinciais de sector, indefensos fronte aos de empresa e sen capacidade de incidencia fronte os estatais de sector. É, desde logo, unha reforma de resposta antagónica á xurisprudencia do TS. Que prantexa retos de modificación da estrutura negocial de sectores tan importantes como o da limpeza, o do metal ou o de oficinas e despachos, entre moitos outros.
4ª.- Unha evidente revalorización dos convenios de empresa, únicamente susceptíbel de limitación desde os convenios estatais de sector. A capacidade de adaptación das empresas aos ciclos produtivos crece. Pero, desde logo, tamén crece a posibilidade de carreiras cara ás condicións salariais e non salariais mais baixas, nunha dinámica na que a competitividade entre empresas pode producir resultados moi desleais, en particular nos sectores sen penetración sindical, é dicir, moitos.

2 jun 2011

Hai que deducir haberes, claro que si!

Hoxe leín algunhas mensaxes relativas á comunicación que nos está a mandar o sr. xerente polo descontamento de haberes derivado da participación na folga do pasado 29 de setembro 2010. Todas elas, con argumentos interesantes, críticas co procedemento. E, desde logo, semella que hai moito que mellorar. Non se pode disculpar que se lle remita comunicación a persoas xa xubiladas, que non se cotexen acaídamente as listaxes de sinaturas do día de folga ou, moi en particular, que se faga a xestión oito meses máis tarde, cos correspondentes problemas que conleva a compensación de retribucións correspondentes a dous exercicios económicos.
Sen dúbida, estas cuestión, e mesmo outras que non coñezo, merecen crítica. O que sucede é que o problema precisa dunha contextualización. Tradicionalmente, ao PDI da Universidade de Vigo non se lle practicaba o descontamento de haberes. É dicir, a súa participación na folga non impedía que se devengaran retribucións, en contravención das normas legais, tanto a Lei 30/1984 como máis tarde o Estatuto Básico do Empregado Público. Eu mesmo, que teño participado na meirande parte das convocatorias, xamais fun obxecto de deducción ningunha.
Na folga do 29 setembro si que participei. Non así na que se convocou contra o decreto lei de baixada de soldo aos funcionarios públicos nen na que se realizou contra a reforma da Seguridade Social. Hoxe recibín, por primeira vez na miña vida, un documento de deducción de haberes. E pareceume ben é lóxico. Pareceume digno.
Podemos criticar o procedemento. O sistema de sinaturas das persoas que non exercen o dereito de folga é na miña opinión a ferramenta de control máis razoábel e o menos lesiva do dereito fundamental de folga. A xente que non asinara, agás que teña permiso, baixa por enfermidade ou outra situación análoga debe ser sometida á deducción. Por suposto, tendo en conta que hai profesores a tempo parcial que seica non teñen obrigas no día da folga. Pode ser, pero para todos estes casos a xerencia abreu un procedemento de comprobación proporcionado.
No fondo, parece que alguén quere discutir a premisa maior: que hai que cumplir a legalidade vixente. Ou, aínda peor, entende que non é obriga dos servidores e servidoras públicos asistir aos seus centros de traballo. Por todo iso, sr. xerente, e sen que serva de precedente, parabéns pola deducción. E un pequeno tirón de orellas polos fallos administrativos, que hai que entender nesta a nosa primeira experiencia.