DEMOCRACIA CARIBEÑA

Hoxe vou deixar por unha vez miñas reflexións no único campo no que me sinto minimamente competente, como é o das políticas laborais e de Seguridade Social, para falar de política parlamentaria. Eu admiro a esa xente que fala nas tertulias de moitos temas ao mesmo tempo, totalmente descoñecidos para min. Pero o asunto de hoxe non require ser moi iniciado. Chega con ese “sentidiño” do que se gababa noso defunto Iribarne.

Falo, claro está, desta iniciativa do rillote Frijolito de baixar os membros do Parlamentiño de 75 a 61. Para obter ese aforro do millón de euros anuais. Está moi ben esta rebaixa para que á Casa do Hórreo lle acaa ese nome de “Parlamentiño” que se lle daba ao Pazo de Fonseca nos tempos do Merendiñas Fernández Albor. E está moi ben que comece ese proceso de baixada do número de habitantes no que lle precedeu, por exemplo, o convento das Paias da Praza da Quintana, que case non ten monxas polas defuncións das máis velliñas. A defunción das Paias ten moito que ver coa defección á democracia que tentan abordar os do Partido Único en Galicia.

Eu non son dos que desprezo un aforro dun millón de euros. Menos a fin de mes, coas dificuldades que temos para chegarmos ao fatídico 31! Por iso defendo un plan de amortizacións de cadro de persoal na Deputación de Ourense e na meirande parte dos Concellos desa provincia. Total, é a que menos lle vai afectar a baixada de Deputados no Parlamentiño!. Tamén hai marxe de axuste na Deputación de Pontevedra. Nas outras dúas, non estou tan certo, pero algo se podería rabuñar. E nos Concelliños! Porque en Galiza temos moitos deses.

No Parlamentiño…en fin. Eu estou un pouco xordo, porque estiven na manifa de Vigo da semana pasada e non escoitei que ninguén pedira unha rebaixa do número de MP de Galiza. Pedíanse outras cousas, esas si. Pero como Mr. Bean (digo, Feijóo) escoita moi ben, xa estou certo de que van dimitir todos os da Xunta, que van escoitar ao pobo e que van devolverlle á xente desempregada e dependente e ao servizo da Administración Pública os cartiños que lles confiscaron para os buratos que deixaron eses parvuliños de Fernández Gayoso e J.L. Méndez.

Ao que ía: 14 parlamentarios menos, mantendo alomenos 10 en Ourense e Lugo e mantendo tamén ese umbral do 5 por 100 para que no Parlamentiño unicamente entre xente de orde, como quería “el Padre Fundador”, que na Gloria estea. Todo por aforrar. E sen segundas intencións, eh? Que a meses das eleccións hai xente malpensante. Iso non beneficia a nada máis que á caixa pública. Claro, desde que noso paisano Pablo Crespo reiterara, como seu mentor Rosendo Naseiro, que a caixa pública é a caixa do PP e o interese común é o da xente con sentido común, isto é a que vota ao Partido Único.

Nada máis por hoxe. Unicamente, para xustificar o nome desta entradiña, que esta pequena trapallada emparenta a Mr. Alberto Bean con dous irmáns xemelgos caribeños, como son Uribe e Chávez, irmáns irredentos os dous do noso Albertiño, trama inmellorable para un conto do noso xenio Cunqueiro.

OTRA SOBRE DESEMPLEO

Subir a la Uni escuchando por la radio al Pdezidente en la sesión de control al Gobierno tiene la virtud de que ya no te puedes enfadar con el del coche que adelanta donde está prohibido o que sale de un cruce porque manda él. Sólo puedes enfadarte, y mucho, con Dazoy. Bueno, con él y con su camarilla.

Hoy dijo algo así como que “entre doz malez, hay que edcogez el que pedmita que las cozaz mejoren y que podamos zaliz de la criziz”. A preguntas del líder de la oposición, en las que le criticaba los grandes recortes del BOE del pasado sábado.

Bueno, la prédica de que no hay más remedio es progresivamente cabreante, cuantos más adeptos consigue en el mundo de la opinión pública. Más cierta sería la que añadiría “con los más débiles”. Es decir, lo que realmente refleja el pensamiento único es “no hay más remedio que meterse con los más débiles”. Porque las medidas de recorte del gasto más agresivas no se dirigen, desde luego, contra Fabra papá y su red clientelar, ni contra sus amigotes de Ourense. Es decir, que se mantengan 51 Diputaciones provinciales bajo un torpe principio de subsidiariedad es de coña. Que coincidan en el tiempo este recorte y la instalación del fuselaje del avión en el cabezón del afortunado jugador de Loterías ¡del Estado! sólo es propio de un reyezuelo de Suazilandia, que es la mejor comparación que se me ocurre para papá Fabra. Y que se mantengan estas lacras de la Administración Pública bajo el argumento para imbéciles de que hay que prestar servicios a los ayuntamientos pequeños nos quiere degradar a la condición de jelipollas. En Galicia seguimos teniendo 315 ayuntamientos para escasamente dos millones ochocientos mil habitantes. Y creo que en otros parajes el porcentaje es aún más ridículo. Uno compara la reforma Zazoy y la reforma Monti –sin ensalzar ésta más que lo justito- y se da cuenta que el profesor, al menos, ha puesto en marcha una reforma administrativa con algún viso de seriedad.

Al grano: es que la reforma del desempleo es como esa práctica de los grises de pegar con toallas mojadas, que no dejaban huellas superficiales muy visibles. No voy a repetirme con la entrada anterior, pero voy añadir algo a esa idea de que se recorta donde menos se nota, sin medir el daño que se hace. Por ejemplo, teóricamente se mantiene la misma cuantía de la prestación contributiva durante los seis primeros meses. Pero eso es falso: se elimina la bonificación del 35 por 100 en la cotización de los desempleados –también la del 72 por 100 de los achuchados agricultores por cuenta ajena del sistema especial-. En el caso de los beneficiarios el subsidio de 55 años, además de subirles la edad y aumentar exponencialmente la pobreza en España, se les limita la cotización por jubilación al 100 por 100 de la base mínima. Es decir, y expresado en grueso: se les recorta un 25 por 100 su cotización por jubilación. Lo cual tiene su eficacia para impedirles otra pensión que no sea la mínima, impidiéndose así cualquier expectativa de jubilación anticipada. A los desempleados maduros también se les hace más daño, al eliminar el subsidio especial para mayores de 45 años y recortar fuerte la renta activa de inserción.

Pero el enfado ya alcanza cuotas exponenciales cuando se añade que esto ya lo sabían y es premeditado y vocacional en el caso del Partido Popular. Recortaron el desempleo porque lo deseaban fervientemente. Bastaba ver el proyecto de presupuestos de abril para saberlo. Si se pronosticaba el aumento del paro y se consignaba menos presupuesto para cobertura por desempleo, dos más dos son cuatro. Para la derecha, los desempleados son una lacra social, unos vagos y maleantes.

Hoy no toca hablar de dependencia, pero ya tocará. Aquí en Galicia no se nota tanto como en otros sitios porque desde 2009 se abortó cualquier intento de desarrollar la Ley 39/2006. Debe ser que en Galicia somos todos muy jóvenes y no hay dependientes.

QUE SE JODAN!

Para honra da nena do “cacique bon” de Castelló, irmán no universal deste coleccionista de coches antigos e de amigos con amplos patrimonios inmobiliarios e con fillos especialistas en aprobar oposicións nas Administracións locais ourensás, comezo esta entradiña, claramente referida á xente desempregada, co agarimoso saúdo que o outro día lles proferiu Andreita, tan bonitiña ela.

Trabuqueime. Afirmei hai meses que o “Goberno” do Reino de España baixaría a prestación de desemprego a finais de xullo. E o fixo o 13 de xullo. Terei que reconsiderar os meus vaticinios, porque fallan estrepitosamente. Debia tenerlle Guindos unhas especiais ganas a esta prestación. Ou máis ben á xente que a disfruta. Xa está, a outra cousa. Seguro que aínda queda xente preguizosa. Como os dependentes. Eses xa non fai falta decirlles que se jodan, porque están jodidos de seu.

En fin, haberá alguén que diga que non foi para tanto. Claro, como se retiran tantos dereitos, os desempregados non son senón un colectivo máis. Por suposto que os funcionarios tamén quedamos algo agredidos –por certo, o da definición de unidades electorais na Administración Pública para as eleccións sindicais non é recorte de gastos, senón pura ideoloxía, para negarlles a presencia ás organizacións sindicais no sector público-. Pero hoxe me vou centrar na prestación por desemprego. Sen afondar moito, que non fai falla. Abonda con tres pequenos comentarios:

1º.- Que se baixe do 60 ao 50 por 100 da base reguladora á xente que comeza o seu día 181 como desempregado non ten nada de casual. É moito máis agresivo que baixarlle a prestación aos que comezan o seu disfrute. Fagamos contas. O día 12 de febreiro entrou en vigor o RD-lei 3/2012. Ese que permite facer despidos a cachón, sen límites e pola cara. Os despedidos da reforma do Partido Popular comezan a chegar ao día 181 o 13 de agosto. Por iso é tan efectiva esta medida: primeiro facilitan o seu despido e agora facilitan que se lle baixe a prestación ás mesmas persoas. Como son plenamente conscientes de que coa súa reforma incrementaron xeométricamente o número de desempregados, agora baixan o paro. Claro, para joder dúas veces aos mesmos.

Ademáis, está claro que a xente non vai atopar emprego nos primeiros 180 días. Para iso despediron tamén aos axentes de colocación. Agora, o pouco persoal que queda nas oficinas do Servizo Público de Emprego Estatal ten que requerir datos aos beneficiarios da prestación. Porque, se alguén non acude, ¡zas!, suspéndeselle automáticamente a prestación. Logo, xa veremos se se lles devolve.

Por outra parte, como aínda queda moita xente por despedir, modifícase a lei. A prensa falou moito da reducción da protección do FOGASA (para voltar á situación anterior á Lei 43/2006). DO que se falou menos é de limitar a responsabilidade do Estado por salarios de tramitación, que unicamente se producirá ao chegar aos noventa días. ¡Claro, o goberno de Madiano non ten ningunha responsabilidade dos despidos que pasan neste noso país!

2º.- Que se suba a idade para o subsidio para maiores –agora- de 55 anos tamén ten o seu aquel. Ninguén se lembra xa de que, a finais dos 80, o Goberno tivo a ben rebaixar a idade a 52 anos desde os orixinarios 55. Por que? Porque a realidade era –e é- tozuda. Para afastar a moita xente da pobreza. Agora volta aos 55 anos. Como é un dos colectivos máis vulnerabeis, que se jodan! Non vaia a ser que a Andreiña teña menos coches antigos que o actual presidente da Deputación de Ourense. E, para máis jodienda, que non manteñan o subsidio ata a idade ordinaria, senón unicamente ata que cheguen á xubilación en calquera da súas modalidades. Non vaia ser que lles cheghe para vivir! Menos mal que, na práctica, non se van poder xubilar anticipadamente porque para iso precisarían de complemento de míninos, e así non se pode, desde a Lei 27/2011. Pero que ninguén se chive a Báñez e aos seus asesores, que andan todos eles moi ocupados estudando como se tramitan os ERES dos seus amigos.

3º.- Que se suspenda polo Servizo Público de Emprego Estatal a prestación e o subsidio por indicios de fraude tamén merece comentario. Ten graza que a única prestación que se pode revogar de oficio, sen demanda xudicial, é a que agora se pode suspender por sospeita de fraude. E que precisamente se lle dea esta potestede á entidade xestora –organismo autónomo- máis gamberra en termos de xestión de prestacións é para ovacionar outra vez a Dazoi e dicir con entusiamo ¡QUE SE JODAN, QUE SE JODAN! A ver se con esta suspensión “cautelar” quedan fodidos para sempre os parados. Teño a impresión que a Dirección Xeral de Emprego, en mans do Partido Popular, vai ter máis ben pouca cautela na aplicación da nova ferramenta do art. 229 da Lei Xeral de Seguridade Social.

En fin, Andreiña, ven pasar o verán a Galiza. Así verás que jodidos estamos os galegos xa desde o 2009. Verás como se pode ao mesmo tempo baixar as prestacións sociais, incrementar o número de desempregados, baixar a taxa de ocupados, subir a emigración, subir a taxa de mortalidade e, ao mesmo tempo, enchufar a máis xente amiga no sector público. Seguro que o amigo do teu pai te da un paseo nun coche amigo polos cortellos e polos concellos dos seus amigos.