26 ago 2012

QUOUSQUE TANDEM ABUTERE CAECILIA PATIENTIA NOSTRA?


 

               Hoy, al volver de la playa, me dediqué a leer este documento tan “novedoso” que debía de ser el RD-Ley 23/2012, por el que se introducirían grandes novedades en el Plan Prepara. Me resulta especialmente apropiado escribir hoy en español porque pasé en coche por los dominios de D. Madiano, de Pilariña Red, de Alfonsito Wheel…Ya sabéis: Sangenjo, Rajó, San Vicente del Mar, La Toja…Es más, como dejé a mi hijo en un campamento en La Lanzada, de la Diputación de Pontevedra, mismito escuché loas del benefactor y prohombre Rafael Louzán, presidente de este organismo tan imprescindible para la gobernanza española.

               A lo que iba, prórroga del plan Prepara. Se ha prorrogado, hasta ahí todo bien. Se han incrementado en 50 euros los subsidios para desempleados con cargas familiares. También bien. Pero punto y final. En términos generales, un despropósito. No se trata de la familia de laboratorio a la que se refirió el viernes en el Cortello de Ministros Sor Fátima, que tiene rentas de ocho mil euros al mes y un desempleado de larga duración, sino de analizar a los colectivos excluidos, “daños colaterales del fuego amigo”:

-Primeramente los jóvenes. Por supuesto, en una forma de hacer políticas “made in Spain”, se retira el subsidio a los descendientes que convivan con los ascendientes si éstos tienen rentas superiores a las previstas en la norma –que vienen a ser las que justifican el acceso al subsidio asistencial por desempleo-. Es decir, después de haber derogado hace meses la ayuda al alquiler, ahora se les castiga por volver a casa de papá y mamá retirándoles el subsidio del programa de “recualificación profesional”. O sea, como siempre: son las redes informales las que cobijan las situaciones de necesidad en nuestro país. A ellas se confía evitar las situaciones de pobreza. La familia, entendida en el más puro sentido napolitano como única proveedora de bienestar social. Ello, por supuesto, sin comentar los más que esperables cambios de empadronamiento de muchas personas desempleadas para escapar de la exclusión de la norma.

-Segundo las mujeres. Es decir, las que pierden la prestación o el subsidio y viven con su cónyuge que tiene rentas, también fuera del programa. Aún habrá que escuchar a algún pepero decir que también sucede al revés: el esposo deja de tener el subsidio si su cónyuge trabaja. Es la tan conocida ideología de género de la derecha de este país: la mujer y la sartén en la casa están bien. Si están sometidas económicamente a su pareja, ya estamos en la Arcadia feliz a la que quiere volver el PP.

-Tercero las personas pensionistas. Porque en el esquema de sociedad que va dibujando este “Gobierno”, se erigen en sustento económico de sus familias. Sin límite alguno de edad, se ven en el deber ético tan poco estético en una sociedad presuntamente civilizada de tener que amparar a sus hijos que extinguen su cobertura del desempleo. Es decir, hijos e hijas “rescatados” por padres y madres jubilados o viudas/os, con el fracaso vital que ello supone a esos descendientes ya adultos.

¿Cuánto se ahorra con estos recortes? Yo creo que poco, razonables fraudes ya descontados. Pero de nuevo el Real Decreto-ley refleja ideología ultramontana. Y ahora, me pregunto: ¿se han mejorado algo los derechos de las personas beneficiarias ante los servicios públicos y privados de empleo, que han de prestarles algún servicio específico?  “Claro que no, iluso”, esa es la respuesta. Basta con ver cómo el Ejecutivo Central y sus “aventajados gobiernos periféricos” van podando con mimo todas las acciones de empleabilidad. En Galicia, sin ir más lejos, Mr. Bean y su flamante conselleira mrs. Mato han ahorrado una pasta en acciones de empleabilidad para otros enjuagues. ¡Es que gastarlo en personas desempleadas es un dispendio inasumible!

Bueno, Europa achucha con esta otra reforma del empleo, la que de verdad hace falta. A ver si la ministra y su aventajado director general de empleo escuchan a la Comisión también cuando habla de Estrategia de Empleo y dejan de practicar esa sordera selectiva, tan del gusto de algunos gobernantes. En próximas entradas alguna receta iré adelantando, de las que bien vendrían. Mientras tanto, este Decreto ley es otro Ecce Homo de Borja. La similar capacidad de restaurar de Cecilia Giménez y de Fátima Báñez es la que me ha sugerido el título de esta entrada. Pónganle cara al RD-Ley 23/2012. Yo sugiero la de Guillermo Collarte.

12 ago 2012

PLAN PREPARA




A ministra Sor Lucía, digo Fátima, está atoallada con isto do Plan Prepara, entre o ministro Cristobo Manstesoiras, os tanques do pensamento da dereita e unha oposición sinistra que lle está toleando. A ela, que nunca xamáis pisara unha oficina de emprego e que non ten culpa ningunha de que os que non traballan queiran traballar!

Os ditos tanques están apuntando xa aos 400 euros ao mes que cobran no Reino de España duascentas mil persoas. Disque queren reformular este subsidio de desemprego para mellorar a taxa de reemprego deste colectivo, que baixou no último semestre ao 6 por 100. Xa me parece moito! Como queren mellorala, logo da desfeita que lle están facendo ao mercado de traballo? Todo un arcano.

Na miña convicción de que o Papo sempre percura asesoramento no meu blog, vou fiar un par de ideas, tan simples que mesmo as podería formular Sor Fátima, que xa é dicir. Pero, non vaia ser o demo que non se lle ocurran, eis a miña reflexión:

1º.- O subsidio de desemprego parécese a unha prestación de Seguridade Social o mesmo que a ministra de Emprego a unha ministra de Traballo e Seguridade Social. É dicir, rien. Agora se mete por eiquí, agora se rebaixa por acolá, danse uns cartiños para un programa, péchase outro…Por iso ten tan pouco sentido no 2012 a diferenza entre Seguridade Social e Asistenza Social. Desde hai moitos anos o subsidio non é máis que o que políticamente se entende como posible. Digo isto para pechar este debate tan ermo de competenzas estatais e das CC.AA.

2º.- Cincocentos millóns de euros son euros a cachón. A min xa me costa imaxinar esas cantidades. É máis de 25 veces o que cobra Cristiano Ronaldo ao ano. Ou Messi. Non vou entrar en comparacións demagóxicas. Pero mesmo é dez veces o que se aseguraron os executivos de Nova Galicia Banco antes de marchar –por certo, apunto que un deles, Gayoso, é doutor honoris causa pola miña querida Universidade de Vigo-. Mesmiño é unha percentaxe de perto dunha cuadraséxima sexta parte do que en principio costaría o refrotamento de Bankia. Con todo, sería bon que no seguinte proxecto de Orzamentos Xerais do Estado se poñan contías creibeis de cando vai custar o paro no 2013. E que se estabelecera unha especie de ”prioridade crediticia” para os pagamentos. Vale que o primeiro é pagar débeda pública. Pero, que ordinal de preferencia ten pagarlle aos que non traballan porque non atopan emprego?

3º.- Sería interesante converter este plan nunha xenuína prestación de Seguridade Social: indefinida no tempo, con dereitos subxectivos dos que se deriva unha especial posición de suxección xurídica das persoas beneficiarias. Mesmo integrala no texto refundido da Lei Xeral de Seguridade Social. Ou con regulación separada, como se fai coa Renda Activa de Inserción. Estou certo de que as obrigas poden ser distintas para este colectivo, como o son para os beneficiarios desa renda. A obriga de aceptar colocación ten que ser máis intensa e a profesionalidade debe contar menos. Pero tamén a parte de compromiso do Servizo Público de Emprego Estatal debe ser máis fonda con este colectivo, en termos de priorización para ofrecerlles empregos acaídos á súa cualificación profesional ou mesmo traballos de colaboración social. É dicir, os parados de longa duración precisan de medidas positivas para a súa reinserción. Os itinerarios de recolocación deben ser prioritarios para eles. E a atención, persoalizada. Claro que ir despedindo a orientadores laborais e enfraquecendo as dotacións personais dos Servizos de Emprego, como fai o goberno, non é o camiño.

4º.-Hai que decatarse de que reformular o plan é comezar a casa folo faiado. O sistema español de protección por desemprego, que funde as súas raizames na Lei do Seguro do Paro Forzoso do 1961, non responde ás finalidades ás que debe responder hoxendía. Antes que incentivar un retorno ao mercado de traballo rápido e sen merma da profesionalidade, promove actitudes conservadoras, de mantemento do dereito á protección como primeiro valor. Compriría revisar todo o esquelete do sistema, desde as situacións protexidas, ata as reglas de compatibilidade e, moi en particular, os programas de emprego. Reformar hoxe ailladamente o Plan Prepara é aplicarlle ao colectivo máis feble unha sorte de lei de perigosidade social. Porque sospeito que ese vai ser o propósito que agochan os tanques para este colectivo de “vagos e maleantes”, como os considera a dereita.

5º.- E sen afondar máis por hoxe, que xa abonda, unha pregunta máis: non sería cousa de obligarlles ás axencias privadas de emprego e ás empresas de traballo temporal a que asumiran unha parte da responsabilidade cos desempregados de longa duración? No Reino de España, como noutros moitos Estados, lles confiamos a estas entidades unha parte da torta no mercado da colocación. Creo que hai que requerirlles responsabilidades. Porque logo de máis dun ano e medio –no caso das axencias privadas- e de medio ano –no caso das empresas de traballo temporal- non deron ningumha sinal de eficacia e eficiencia. Se non son eficaces e eficientes, perden toda a súa lexitimidade social. Non se gaban da súa eficiencia? Pois que se apliquen nos desempregados de longa duración. Con obrigas específicas e persoalizadas de atención deste colectivo suplementarias –que non substitutivas- das do Servizo Público de Emprego Estatal.

E nada máis. Si, que no Plan Prepara habería que incluír unha partidiña para preparar algo á señora ministra e ao seu equipo de asesores. Xa que é ministra de emprego e non de traballo, un esperaría unha migaxa de bon senso cando se achega a estes temas. Dona Fátima, atenda aos meus consellos, que ben lle irá. E convenza a San Cristobo, digo a Manstesoiras, para que se conduza con serenidade e manteña a axuda aos colectivos que esgoten prestación e máis subsidio ordinario de desemprego a partir de agosto 2012.

2 ago 2012

O TRABALLADOR QUE ENVILECE: UN PARADIGMA




Antonte despraceime de Ribadeo a Monforte para abrir unha mesa de negociación no Concello relativa á amortización de prazas. Previamente houbo que pedirlle informe ao comité de empresa e aos delegados do persoal funcionario. Todo isto por unha moción presentada –como non?- polo PP e secundada, para vergoña dese partido, polo PSdG-PSOE, na que pedían a supresión de catro prazas. Aos do PP habería que pedirlles iniciativas parellas na Deputación de Ourense, en Esgos, en Nogueira de Ramuín, en Barbadás, en Celanova, en Oímbra e en tantos e tantos Concellos nos que enchufaron ás súas familias e deudos. Pero…o interese xeral para a dereita é un concepto moi casuístico.

Ao que ía: non me sorprendeu, pero encheume de tristura algún comentario illado de membros do comité de empresa: amortizar postos do grupo A1 e A2 non está mal, para procurar que non se amorticen os do grupo C2. Máxime cando algún daqueles está vacante. Finalmente, semella que non vai haber problemas para que o informe sexa negativo ao que pretende o PP, por certo dunha antixuricidade aberrante. Pero á volta a Ribadeo lle daba voltas a como a dereita está conseguindo ese propósito tan seu de emporcar a moral da clase traballadora e emerxer a parte máis vil e egoísta de cada un de nós. Baixaba polas abas da serra de Lourenzá e enfitaba a Bretoña, nun dos paisaxases máis fermosos do noso País ao solpor matinando estas cousas, e pensaba que sen dúbida eses comentarios se debían ao medo e ás ameazas que os medios lle transmiten aos empregados públicos das entidades locais. Por máis que –eles o saben- o Concello de Monforte leva nove anos gobernando por xente digna que procurou un evidente desenvolvemento desta cabeceira de comarca tradicionalmente esquecida. En realidade, miña viaxe do martes era unha travesía entre as dúas cabeceiras de comarca de Lugo que son modelo dun desenvolvemento sostible.

O medo da clase traballadora é un obxectivo permanente da dereita desde país e da dereita globalizada. Ese medo que creba a solidariedade e nos fai a uns destrutores do emprego dos outros, na ara do noso interese individual. Nós mesmos como verdugos e ao servizo dos intereses do PP. En realidade, podía pór outros exemplos que me sucederon esta semana, pero abonda con este comentario nun órgano que debería ser de defensa unitaria de todos os traballadores da empresa. Un órgano estragado pola lapa da insolidariedade acesa polas políticas da dereita.

A eficacia do medo, baixo a torpe coartada dunha liberdade teórica, que non real. Onte me lembraba do pensamento de LORD WEDDERBURN, morto este ano nunha realidade laboral tan distinta desa na que el acreditou. Cando dicía, nos anos 70, que os traballadores non queren outra cousa do Goberno que que se esqueza deles. Claro, no mundo das relacións laborais do sindicato como suxeito central e desde o voluntarismo na negociación colectiva que tanto engaiolou a KAHN FREUND. Pero, por desgraza, no ano 2012 case dicimos o mesmo: o mellor que lle pode pasar aos traballadores é que o Goberno se esqueza deles. Claro, para non bater máis neles.

E tamén leía o artigo de ROMAGNOLI no último número da Revista de Dereito Social, coa súa capacidade de expresar a realidade: como hoxe xa non non arrepía dicir que o traballo é unha mercadoría, en claro desprezo da Declaración de Filadelfia. Como a economía global vai clavando banderiñas no sindicato para que morra pouco a pouco. Como os dogmas liberais van deixando ás persoas sen liberdade, agás aos membros das oligarquías dominantes. Como os traballadores perden a súa identidade cando o traballo se deixa de declinar en singular e se declina nunha constelación de traballadores atípicos.

E no medio, o individuo aillado, enaxenado, temeroso e disposto a executar ao seu compañeiro para manter, un chisquiño máis e ata que non lle toque a el, ese traballo que foi carta de cidadanía para vivir con dignidade nunha sociedade que hoxe esmorece. O peón de obras do Concello de Monforte como paradigma desta sociedade enaxenada, vil e decadente, na que non hai máis que individuos que teñen medo e que non acreditan máis que en vivir un día máis, a conta do que sexa. A conta do seu compañeiro, desde logo.