30 sept 2012

PENSIÓNS, PROTECCIÓN POR DESEMPREGO E ELECCIÓNS EN GALIZA


Utilizar o aparello do poder ao servizo da mentira é unha das operacións propias dos sistemas políticos dubidosamente democráticos. Abusar da posición dominante no manexo dos medios de comunicación de xeito cuasi-monopolístico, agredir aos adversarios mediante a utilización coactiva dos poderes do Estado, e acusar ao rival de actitudes ou condutas deshonestas, por máis calumniosa que sexa a acusación, amosa un sistema de feito autoritario. Rebaixar as garantías, limitar os dereitos fundamentais e censurar o exercicio da liberdade de expresión completan este cadro descritivo. Por iso, eu nas eleccións do 7 de outubro o teño moi claro. Quero que Venezuela se ceibe para sempre de Hugo Chávez e que se elixa a un presidente novo, Henrique Capriles. Aos galegos nos importa moito este país que a tantos acolleu e deu acubillo por razóns económicas e tamén por razóns políticas, por moito que Celso Emilio enchera de dúbidas estas últimas, froito do seu desacougo persoal e do seu compromiso militante coa esquerda. E a algúns coma min nos da moito noxo que desde certas posturas pretendidamente progresistas se defenda a alguén como o presidente actual, caracterizado polo seu desleixo e falla de compromiso cos dereitos fundamentais.
Dúas semanas máis tarde hai eleccións na nosa Galiza. E polas mesmiñas razóns que hai que desaloxar a Chávez de Venezuela hai que botar do seu cargo a Mr. Bean en Galiza. Certo é que Albertiño Núñez non ten a sona internacional de Don Hugo. Pero, chegadas as eleccións, quere amosar o mesmo populismo protector –mentireiro- das clases populares. É unha pose que ten que manter nada máis que tres semanas en catro anos, crendo que xa lle abonda. E, desde logo, iguais condutas que lle atribúo a Chávez lle “pasan” ao inquilino de Monte Pío. Cabe salientar o libelo contra o exalcalde de Ourense, feito coincidir coa época preelectoral na que nos achamos. Eu apenas coñezo a Francisco Rodríguez e nada podo dicir das acusacións que se lle formulan. Pero, coñecidos os delictos, a pregunta é se non se lles poden imputar a outros políticos ourensáns. A xustiza penal é cousa moi seria como para andar xogando con ela. Pero a alguén coma min lle sorprende que non houbera en tantos anos ningunha resolución xudicial de intervención das conversas telefónicas de outras persoas das que poidan existir indicios razonables de que incorreron en tráfico de influencias ou en prevaricación dos arts. 404 e ss. do Código Penal. Caiba a quen lle caiba a responsabilidade de que se actúe precisamente agora fronte ao xa exalcalde de Ourense, a coincidencia temporal coas eleccións galegas lle deixa á cidadanía unha impresión forte de que a xustiza non é igual para todos. Que non está cega, senón que mira de esgello a algúns.
Digo todo isto para chegar xa ao que queiro comentar, que vai desta proposta de revalorizar as pensións e baixar a partida orzamentaria por desemprego do proxecto de lei de presupostos. A primeira medida é un exemplo inmellorábel da mentira ao servizo do oportunismo político. Hai que dicirlles aos galegos e galegas que, se non queren ser unha vez máis obxecto de burla, suspendan o seu apoio ao Pepé ata o mes de novembro. É dicir, que non lles voten en ningún caso ate que acrediten que, por primeira vez en moito tempo, non minten. Porque do que din hai xa unha fortísima presunción de falsidade. Explícome. No mes de novembro cómpre comprobar a desviación do IPC real verbo do previsto. Coa lei na man, hai que pagarlles a diferenza aos e ás pensionistas…agás que se aprobe un Real Decreto-lei que modifique a norma. Vai haber decreto lei ou non? Aposto a que si. Ademáis, un ten a seguridade de que a revalorización das pensións nun puntiño, por moito que estea no proxecto de lei, vai desaparecer do BOE do 29 ou do 30 de decembro baixo o argumento xa coñexido de que hai que tomar medidas que non gosta tomar. Vaia se lles gosta!  Mentireiros!
Canto á baixada na consignación a desemprego, outra vez digo o que dixen: a lei de orzamentos para o ano 2013 vai darlle outra trabada ao sistema de protección, logo do RD-lei 20/2012. É dicir, outra vez baixadas na cobertura social do paro forzoso.
Xa para rematar: hoxe leín as liñas básicas dos orzamentos franceses para 2013. Hai “pequenas” diferenzas co bodrio de Cristobo Manstesoiras. Non todos toman medidas que non pensaban tomar, ou cando menos non o fan sempre, por moito que dixera outra cousa moi distinta o mequetrefe de Mr. Bean.

25 sept 2012

CONSELLEIROS LABORAIS RECADANDO VOTOS PARA MR. BEAN




Desde latinoamérica cheiro moi ben o recendo desta poxa de votos da xente galega da diáspora. Onte  me chegaron comentarios moi concretiños de Brasil e do meu moi querido Montevideo. Os novos e flamantes conselleiros laborais das dúas Embaixadas xa están a facer seu traballo, botando cadansúas redes de favores. A imaxe que chega a Galiza, distorsionada, é a de xente que vende o voto por unhas miaxas, normalmente a prol do partido que goberna as institucións que teñen a chave da caixa. Por iso son tan importantes os conselleiros laborais en épocas preelectorais e por iso o BOE botou fume cando se achegaban as eleccións no noso país para nomear a estos remedos de Mr. Marshall. Agora traballan os dous conselleiros a destallo, ante o adianto electoral galego.
Que estas prácticas as fagan os dous partidos maioritarios -PP e PSOE, PSOE e PP, a mesma merda é- non xustifica a ningún dos dous. Hai que engadir, no caso do PP, que nin siquera respectou o pacto dos anos noventa da cota reservada ás partes sociais, cando este verán removeu á conselleira de Colombia, proposta por CCOO. Tanto ten, en Colombia apenas hai galegos. O feito é que nen Uruguay nen Brasil son Guadalix da Serra nos anos 50 do pasado século. Son dous países modernos, moi diferentes un do outro. O Brasil de hoxendía, que incorporou case á metade da poboación ás clases medias cos gobernos de Henrique Cardoso, Inacio Lula e Dilma Rousseff e o Uruguay que na actualidade é modelo en Latinoamérica da man do extupamaro José Múgica pola súa integración social e pola súa política de reconciliación nacional. Parece mentira que o país do anano Mr. Bean-Feijóo merque votos nestas feiras!
Claro que estas cousas son eficaces. E seica lle dean un escaniño máis en Pontevedra, ou en Ourense, quen sabe. Oxalá non se consume este engano á democracia. A xente galega da diáspora é moito máis digna do que quixeran estes mequetrefes que nos gobernan. Por iso votan pouco e por iso os conselleiros laborais cada vez súan máis para que cando chega o noso presidentiño a Montevideo ou a Sao Paulo haxa quen o escoite e lle faga claqué. A xente de aquén do mar –hoxe escribo desde Santiago de Chile- prefire, claro está, un asado, que escoitar ao pillabán de Mr. Bean. Neste caso, Guadalix da Serra está sociolóxicamente máis perto de Galiza que de Uruguay.  Mr. Feijóo-Marshall-Bean xa non é recibido coa mesma ledicia nestes países como era Don Iribarne na terrible crise latinoamericana dos estertores das dereitas corruptas de hai quince anos. Galiza non ten, en Brasil ou en Uruguay o “tronío de ese gran pueblo con poderío”.
A galeguidade non se outorga por unha lei que agora promete Mr. Bean. Practícase todos os días cando estas familias galegas manteñen teimosamente a súa identidade e o seu agarimo á nosa terra desde tan lonxe, con independencia de que uns poucos patufos se arrostren como cobras pedindo, como esmola, un puñado de votos. Lationamérica xa non é o país dos ananos de Rafael Caldera.

18 sept 2012

IMPUGNACIÓN DEL CONVENIO DE DERIVADOS DEL CEMENTO



Hoy he leído cómo los grandes despachos de abogados de defensa de los intereses de las empresas saludaban casi con lágrimas de emoción una sentencia de la Audiencia Nacional de 10 septiembre 2012. En ella, se declara la nulidad del V Convenio Colectivo General de derivados del cemento, en los pasajes en los que colisionaba con la preferencia aplicativa del convenio de empresa frente al sectorial, de conformidad con el art. 84.2 del ET, en su redacción dada por la reforma de 2012. Tanta euforia me hizo sospechar que esa sentencia rompía moldes y sentaba una doctrina totalmente demoledora, que haría que los pilares de nuestro sistema se tambaleasen. Así que esta tarde me la he leído y…no es para tanto.
El nombre de la magistrada ponente me tranquilizó. Carolina San Martín, además de una persona prudente, es una buena conocedora del marco de las relaciones laborales y de las orientaciones legislativas actuales. La sentencia no resulta tendenciosa, ni inquietante, ni revolucionaria en sus proposiciones. Lo más –y mejor- que puede decirse de ella es que resulta esperable, ortodoxa y adecuada a la legalidad vigente. Simplemente apela a la normativa actual y punto, sin adornos excesivos. Que la prioridad aplicativa del convenio de empresa afecte a cualquier convenio sectorial, haya sido firmado antes o después del RD-ley 3/2012 es una obviedad. Pensar en una interdicción de la eficacia retroactiva en este caso implica un desconocimiento grande del propio concepto de la retroactividad.
Incluso la sentencia desliza un jugoso obiter dicta: “lo que está claro es que, una vez entrada en vigor la referida norma, y siendo válida mientras no exista tacha de inconstitucionalidad…” Es decir, la ponente expresa sus dudas acerca de la coherencia del art. 84.2, inciso último, con el art. 37 de la Constitución y la fuerza vinculante del convenio colectivo. Alguien podría alegar que bien pudo haberse planteado en tal caso cuestión de constitucionalidad, pero habrá que reconocer que la Sala de lo Social de la Audiencia Nacional no es la sede más idónea para ello.
Con todo, la culpa no es de la sentencia, sino de la Ley. Y de unos órganos políticos muy implicados en que ésta se cumpla, a macha-martillo. Que se desmantale la ordenación y la estructura de la negociación colectiva es un valor muy querido para la derecha de este país. Que haya carreras hacia la baja en las condiciones de trabajo, que se produzca una espiral de empobrecimiento de las personas trabajadoras, que pretenda volver a competirse en el mercado global a través del dumping social y no mediante una mejora de la productividad y de la profesionalidad de nuestra clase trabajadora es una especie muy querida para esos que se denominan a ellos mismos “liberales”. Causa enojo que haya sido el “guardián de la porra” -ese organismo tan gamberro que es la Dirección General de Empleo- y no una asociación de empresarios del sector quien haya impugnado el convenio. Una Dirección General de Empleo que, en tiempos del protectorado en que se ha convertido España desde que “gobierna” D. Madiano, no impugna convenios porque discriminan a la mujer –como impone el art. 90.6 ET-, porque contienen dobles escalas salariales o porque establecen reglas sobre tiempo de trabajo irrespetuosas con los mínimos legales. Sólo impugnan convenios que no permiten regulaciones a la baja.
En fin, tal vez este asuntillo llegue al Tribunal Supremo. Ojalá, porque tiene una oportunidad muy buena de plantear la cuestión de constitucionalidad. Debería. En unos días en los que la Comisión Consultiva Nacional de Convenios Colectivos empieza a aprobar, con el voto favorable de la patronal y de la Administración pepera, inaplicaciones de convenios a montones, contra el criterio sindical. Otra vez la Administración “arbitrando” desde la “imparcialidad”. Esto es, defendiendo los intereses de los de siempre. Sólo cabe esperar que cada órgano actúe con la responsabilidad propia que le cabe en defensa de la Constitución.
¡Qué curioso que el PP ya no haga tantas protestas de defensa de la Constitución como hacía hace un par de años! La Constitución se le está convirtiendo en un instrumento enojoso, prescindible y contraproducente.

12 sept 2012

PRESTACIÓN FARMACÉUTICA


Ven este comentario a conto dos méritos do noso flamante presidente Alberto Núñez, Mr. Bean, para recuncar nun segundo mandato. Onte e antonte estiven en Toledo, como membro do tribunal nunha tese relativa á asistencia sanitaria, á súa organización e ao seu nivel de descentralización. Aproveito para felicitar ao seu autor, Vicente Lomas, polo seu traballo. A súa lectura corroborou punto por punto as impresións que podía ter verbo das decisións da Xunta neste tema tan central das políticas públicas. E as corroborou cunha enxurrada de datos que non deixan dúbida dun xeito de gobernar que se ten que acabar xa.

É un paradoxo que alguén que se gaba da súa lealdade constitucional teña tan pouco reparo en ditar normativa relativa ao dereito á prestación de asistencia farmacéutica. Non é que a min me pareza mal que se diten decretos da Xunta verbo desta materia, pero cabería dicirlle ao noivo de Irma Gobb que se está aos títulos competenciais ou non se está, como tivo que recordarlle o Consello de Estado con este asunto do noso Cataloguiño de produtos farmacéuticos.

Pero aos que pensamos e acreditamos na capacidade das Comunidades Autónomas para regular nestas materias con base nos títulos competenciais estatutarios, o que nos amola é como utiliza estas competenzas noso homiño. Un aventaxado na práctica de recurtar antes que ninguén e sen que ninguén lle o pida. Nestas semanas preelectorais hai que recordarlle á xente do noso país que a calidade da nosa prestación farmacéutica é inferior ás outras Comunidades Autónomas do Estado, cando menos á espera de que se desenvolva ese Real Decreto lei de abril 2012 –o 16/2012- que aprobou o Goberno de Madiano Dajoy obediente ás consignas de Cristóbal Manstesoiras. O Tribunal Constitucional non declarou constitucional o Cataloguiño, unicamente alzou unha suspensión cautelar da súa aplicación. Por que? Porque o abogado do Estado non convenceu aos maxistrados do perigo real para a saúde da súa aplicación.

Menos mal que os galegos somos pouco dados ás enfermedades raras. Debemos ser raros abondo como para que precisemos destas enfermedades. Porque a prescrición polo prezo menor ten estas cousas. O prezo menor, baixo a ameaza de que ao facultativo médico se lle abra un expediente se non xustifica acaídamente por que se sae do barato-barato. Case mellor non arriscarse a que lle metan unha sanción, aínda que sexa a risco de que o prezo menor implque unha saúde menor.

Agora Dª Pilariña Farjas traballa para Ana Mato –por certo, era tan incompetente Leire Pajín?- e así vai haber un “cataloguillo” en Madrid. Pero os adiantados somos nós. Levamos máis dun ano coa nosa saúde mellor, porque unicamente tomamos xaropes baratiños e eses non matan. Mandámoslle un Magno ou un Soberano cando algo nos doe e o médico da primaria xa o sabe. Se temos unha enfermidade rara, é que nos deu un mal e nos fumos. Non foi sempre así? Para que menciñas caras?

Eu non cobro de Farmaindustria e dubido moito da xente que invoca a sacrosanta liberdade de prescrición dos facultativos médicos. Pero menos me fío dos que nos queren situar na vangarda do recorte. Como dicía miña avoa, o barato sae caro. E pregúntome se as contas da Consellería de Sanidade eran tan catastróficas como para adoptar unha medida tan de aforro. Señor Bean sempre dixo que non. Pero se a fiabililidade do Albertiño é para asegurarmos que seguiremos a ser os primeiros en ter recortes para garantir que os demáis os terán máis tarde, máis nos paga a pena ter alguén menos fiable. Ao mellor lle gañaría a presidenta de Castilla-La Mancha na percura de novos recortes. Por certo, ao noso inquilino de Monte Pío lle saiu unha fote competidora. Estamos moi ben porque recurtamos dereitos antes que ninguén! Somos os mellores recurtando dereitos.

7 sept 2012

PARTI QUÉBÉCOIS


Que o partido de Pauline Marois gañara as eleccións provinciais en Quebec é unha nova que ten esa especial capacidade de suxerir analoxías co que pode suceder con outras nacións sen Estado. Que ademáis gañe un partido de indubidable raizame socialdemócrata e nunha federación tan especial como Canadá suxire moitos paralelismos e diferenzas coa nosa realidade preelectoral. Con todo, oxalá o noso goberno fose dirixido por alguén como o liberal Jean Charest e non polo trapalleiro de Mr. Bean.
O verán pasado paseino en Montreal coa miña dona e cos meus tres fillos. Foi unha experiencia inesquencible. Tiven a oportunidade de estudar na –anglófona- Universidade McGill. Pero, ademáis de estudar, de convivir coa xente e sentir esa capacidade especial de integrar que teñen. Cando, de volta en setembro, o noso avión despegou do aeroporto Trudeau, as bágoas dos meus fillos amosaban que deixabamos un cachiño pequeno pero importante das nosas vidas nesa cidade e nesa sociedade tan engaiolante.
Repaso os nosos sentimentos e os meus propios para expresar que tanto me tiña deixar Canadá ou Quebec. Poucas semanas antes morrera o carismático líder do New Democratic Party –asemade socialdemócrata e federalista- Jack Layton, na súa doutrina totalmente repetuosa co dereito de autodeterminación.  A Federación xunta por un principio de estrita voluntariedade na que os quebequeses eran unha parte integrante da mesma polo xenuíno desexo de pertenza. A defensa radical dunha socialdemocracia integradora, multicultural, arriquecida polas diferenzas, multirracial, ecolóxica, igualitaria e baseada nos dereitos fundamentais esvaecía as diferenzas entre o PQ e o NDP alén da explícita defensa daquel pola lingua e polas singularidades nacionais desta provincia. É máis o modelo de sociedade que o modelo de nación o que estaba en xogo nas eleccións. E Charest perdeu polo seu desgaste, pero tamén pola evidente necesidade de cambio xeral, nunha realidade na que o pobo canadiano, en xeral, non se recoñece no primeiro ministro Stephen Harper, esgotado xa na primeira metade do seu terceiro mandato.
Hoxe non me gustou a editorial do País, que facía unha análise parella a esta do trunfo do PQ. Non me gustou porque outra vez expresa ese sentimento maniqueo de que os independentistas son xente de inferior calidade moral. Como se Canadá –como España- fosen en si mesmos valores morais. Para os cidadáns quebequeses que votaron  o PQ o valor moral é, en termos xerais,  a defensa dos seus referentes democráticos e integradores, da súa lingua e do seu feito diferencial. Se todo isto se pode desenvolver como parte de Canadá, abonda.
En Galiza non hai independentistas. Hainos, pero moi poucos. Hai unha lingua que esmorece polo desleixo –cando non pola agresión-do propio goberno galego. E hai un goberno que non quere integrar, nen tolerar, nen fomentar a multiculturalidade, nen defender a nosa natureza e os nosos espazos naturais. Un goberno autonómico que obedece sen máis a outro español. E que fai que vivamos rexeitando a nosa realidade e a nosa contorna. Os que fan políticas sociais son lacazáns despilfarradores. Dar servizos sociais nos tempos que corren é para eles inaceptable. E a única vara de medir é cantos cartos se deixaron de gastar, por moi amolado que estea o pobo.
Namentras agroma unha alternativa que quere integrar a un NDP respectuoso co dereito de autodeterminación. Que quere sumar, acoller ao diferente, defender a nosa costas, os nosos montes, a nosa sociedade…Quere que haxa cidadáns e cidadás con dereitos. Quere unha esquerda moderna, centrada na igualdade e na non discriminación e nos dereitos fundamentais. E un país dinámico, no que a xente quera ir, como quere ir a Quebec e non marchar canto máis lonxe mellor. Un país novo no que medren nenos e nenas con expectativas de darlle un futuro. Nesta dinámica de suma hai que pedirlles aos nosos PQ a xenerosidade abonda para integrar ás persoas que levan unha meniña no colo.
Os quebequeses se lembran. Je me souviens, temos que dicir a xente galega co noso voto para rexeitar aos de sempre, ao atranco do noso futuro colectivo. Se ese futuro é no Reino de España, está ben. Pero nun Estado que nos recoñeza, na nosa identidade e na nosa diferenza, e nos quera como somos. Cos nosos dereitos como pobo. E que integre e non discrimine. Unha España moi diferente á que goberna o PP.
Mágoa que xa non teño unha botella de Caribou para brindar por Pauline Marois. Que haxa unha, do que sexa, para o 21 de outubro á noitiña. Abrirémola, sen dúbida.